Afgelopen zondag was The Hour. Een wedstrijd waar je in een uur tijd zo veel mogelijk kilometer moet afleggen. Zoals jullie weten heeft Tess deze gestart in een besturen Mix 8+.

Hier is haar wedstrijdbeleleving te lezen:

Eindelijk was het zo ver, de zondagochtend van The Hour. Vorige maand werden de plannen gemaakt met bestuurders van andere verenigingen om samen een wedstrijdje te starten dit jaar. Dit ‘wedstrijdje’ werd een wedstrijd van een uur lang keihard beuken. Ik startte in een boot met twee bestuurders van Proteus-Eretes, vier van Amphitrite en een roeier en een stuur van Orca.

Om 08:47 stapte ik in de trein richting Amsterdam samen met mijn vriendenbestuurders van Proteus. Aan hun hoofden te zien waren ze net zo moe als ik dus ik dacht meteen, dit kan alleen maar goed gaan. Een uurtje later waren we op de Bosbaan, die door de kou van de afgelopen dagen helemaal bevroren was. Iedereen trok bij dat aanzicht nog maar een extra thermo aan. Omdat de Bosbaan bevroren was moesten we de boot over een erg glad bospaadje tillen naar een plek waar de boot wel het water in kon. Gelukkig waren er twee zware achten van Proteus die ons hier graag mee wilden helpen.

Toen we eenmaal het water op waren begon de zon te schijnen en werd het zowaar een mooie dag om te roeien.

We hadden 7 kilometer om op te roeien. Dit was wonderbaarlijk genoeg, genoeg tijd om samen te komen en de acht die nog nooit met elkaar getraind had goed te laten doorlopen. Toen was daar opeens de start, dit was een pijnlijk moment omdat je wist dat je vanaf dat moment een uur door moest gaan. Het eerste half uur ging snel voorbij, iedereen was gefocussed en lekker aan het staan. Tussen een half uur en drie kwartier werd het zwaar. Dit is de 900-1500 m van een 2k, pure ellende, je bent moe en weet dat je nog lang niet klaar bent. Het laatste kwartier gingen we weer aan. We kwamen bij een bruggat waar de hele boot moest houden en we bukkend onderdoor moesten. Hierna roeide we met een startje door en iedereen ging er vol voor. Nog 15 minuten, opeens hadden we het weer! We hadden afgesproken dat we de laatste 3 minuten gingen eindsprinten. Bij de laatste 8 minuten werd iedereen al ongeduldig en gingen we al steeds harder. De eindsprint was ingezet. Nog 5 minuten! Nog 3 minuten! Nog 2 minuten! Nog 30 seconden schreeuwde ons stuurtje, en met elke minuut minder gingen wij harder. De laatste minuut was zwart voor je ogen en gaan, en toen was het voorbij. Een uur roeien, iedereen was kapot. In het uur hebben we 12.934,5 m afgelegd. Een mooie uitkomst voor onze Mix 8+!

Het moeilijkste was de terugweg. Er moest ongeveer 7 kilometer teruggeroeid worden naar RV Spaarne. Met handen vol blaren en futloze flubberbenen roeide we moeizaam deze laatste kilometers. Eenmaal terug bij het Spaarne kon onderandere ik nauwelijks op mijn benen staan.

Na het afriggeren van de boot gingen wij door naar de prijsuitreiking. Want jaja, als ik een wedstrijd start wil ik natuurlijk wel winnen. En dat hebben we gedaan! Die taart om mijn nek maakt alles weer goed. Uiteindelijk was het een van die dagen waarvan je kan zeggen: ”Lief dagboek, vandaag was een mooie dag”