Dat was ‘m dan, de laatste wedstrijd op het water dit jaar is verroeid. Je zou er bijna een beetje emotioneel van worden, maar gelukkig hebben we nog de NKIR om naar uit te kijken. Een echt winterse wedstrijd was het wel (niet voor niets de Beatrix Winterrace), het was goed koud op het Eindhovense Kanaal. Zo koud dat een andere D2x in het oplijngebied warmtedekens om hun benen hadden, dat is wel next-level kou lijden voor de start. Gelukkig hadden Lola en Laura zich goed warm aangekleed en konden ze warmroeien met de ruim 6km aan oproeien.
Dat lange oproeien was erg handig om de baan te kunnen verkennen, want dit idyllische kanaal heeft toch twee scherpe hoeken (het zijn niet echt bochten te noemen). Vooral de bocht met vlak daarvoor een verraderlijk smalle brug veroorzaakt vaak veel sensatie tijdens wedstrijden op dit kanaal. Denk aan boten die tegen de brug varen. Boten die precies door het midden van de brug weten te gaan, om vervolgens te laat te sturen en vol de kant in te gaan. Boten die willen inhalen, wat niet meer mag omdat de brug eraan komt, en vervolgens te dichtbij komen en botsen met hun voorganger.
Wat er dit weekend gebeurde lijkt vooral op de laatste van de drie, de dubbeltwee kon nog maar net de boot voor hun ontwijken. Maar, het begon al best een stukje voor de brug. Om de situatie te schetsen, het is koud, Lola en Laura zijn net begonnen en zitten lekker in een ritme. Vanaf de kant fietsen we mee en Birgit geeft ze af en toe wat focuspunten. Ze maken lekkere vaart en beginnen gestaag in te lopen op de Mix2x die voor ze gestart is. Dan is het logisch als de Mix2x van TOR, de Tilburgse Open Roeivereniging, netjes aan de kant gaat om ze genoeg ruimte te geven om in te halen. Af en toe heeft dit wat tijd nodig, dat is logisch, maar daarom is het handig dat ze Lola en Laura al lang van tevoren aan zien komen.
Dat is helaas niet wat er gebeurde. TOR bleef rustig door roeien recht in het midden van het kanaal. Af en toe leek het erop dat ze zouden wijken naar stuurboordwal, maar nee, ze waren helemaal zen in hun eigen wereld aan het roeien. Maarja, Lola moet als boeg toch een beslissing maken wat ze gaat doen. Steeds dichterbij komend, proberen de meiden in te halen. Jammer genoeg hebben ze toch te weinig ruimte, want een heel breed kanaal is het niet, en komen ze vast te zitten in het riet. Na een paar halen om het weer op te pakken, komen ze in de buurt om nog een keer in te halen, maar dan komt daar die befaamde smalle brug en is het niet meer toegestaan om in te halen.
Gelukkig is de kamprechter heel aardig, want die geeft nog de tip dat ze niet mogen inhalen, maar wél heel dichtbij mogen komen. Na de brug, en een aanwijzing van een andere kamprechter dat TOR toch echt moet wijken, kunnen de meiden eindelijk inhalen. Ze pakken de wedstrijd mooi door en halen nog een skiffje in voordat de finish in zicht komt. 50 meter voor de finish worden ze nog aangemoedigd door een aardige man die staat toe te kijken. En dan komen ze over de finish, waar het meteen heel druk is door alle bootjes die willen vlotten.
Al met al een hele mooie wedstrijd in de geleende Fillipi met een tijd van 26:30.9 voor de 6km. Als derde geëindigd na een wedstrijd tussen alle herfstkleuren en in de winterse kou.
Totdat ik achteraf een mailtje kreeg met de vraag of ik de taarten kon komen ophalen bij Beatrix! Nu blijkt dat in het D2x veld verschillende categorieën waren en dat de meiden het snelst waren van de Senioren B. Dat betekent binnenkort weer een taartenborrel om dit te vieren.